Ezandan önce bazen başlıyor sabahlarım,
Ruhum gurbet ellerde, sevdasına kaçıyor,
Vicdanımın sesiyle bırakmayan ahlarım,
O sevdamı sordukça içim nasıl acıyor.

Bir gün şakalaşırken ufacıktan sınadım,
Çekilmiyorsun deyip, şakacıktan kınadım,
Darıldı, küsüp gitti, kırılmıştı kanadım,
O hatamı gördükçe içim nasıl acıyor.

Şimdi o pişmanlığım öylesine deliyor,
Düşündükçe içimden nasıl acı geliyor,
Nasıl acı bir çığlık için için diliyor,
Dilim dilim yardıkça içim nasıl acıyor.

Unutamıyorum ki, bir türlü bitmiyor ki,
Tuzlayıp saklar gibi, içimden gitmiyor ki,
Kimse halimi bilmez, tesellim yetmiyor ki,
Hasretiyle sardıkça içim nasıl acıyor.

Mazi belki nezdinde çoktan bitti, paslandı,
Bende her gün hasretle, gözyaşıyla ıslandı,
Yüreğim kavruldukça, acısına yaslandı,
O acıyla vurdukça içim nasıl acıyor.

Dört mevsimde başıma durmadan düşen aklar,
Gün geçtikçe yığılan hep o acımı saklar,
Zaman zaman kalbimi gelir krizle yoklar,
Bırakmadan yordukça içim nasıl acıyor.

Bilsin ki şu dünyama kurmuş olduğu radar,
Her gün onu günceller, her an o aşkı tadar,
Bu aşkım bitmeyecek ölüp gidene kadar,
O, karşımda durdukça içim nasıl acıyor.