Kimsenin sizi anlamadığını kimsenin sizi dinlemediğini dillendirdiğiniz gün,
Artık yalnız olduğunuz gündür.
Ve siz okadar yalnızsınızdır ki,
Kendinizle konuşmaya hatta tartışmaya başlarsınız.
Ciğerlenizde ki havanın ağırlığına anlam veremez ve ’neden ben’ sorusunu tekrar tekrar sorarsınız,
Kendiniz gibi yalnız arkadaşlarınızla yalnızlık üzerine konuşursunuz,
Konuşmanın sonu mutlaka yalnız olmadığınıza çıkar,
Gerçekte yalnız olduğunuzu hiçbir şey değiştiremeyecektir...
Ve yine o kadar yalnızsınızdır ki,
Üzüntüyü, yalanı, saygısızlığı, aldatılmışlığı, sahteliği yani bütün kötü insani dürtüleri kabul edersiniz,
Bunu yalnız kalmamak için kabul etmek zorundasınızdır,
Yalnızlığınız ilerledikçe artık kendiniz olmamaya başlarsınız;
Söylemeyeceğiniz şeyleri söyler, yapmayacağınız şeyleri yapar, sevmeyeceğiniz şeyleri seversiniz.
Yalnızlık sizi ele geçirmiştir...
Ama siz herşeyi yalnız olmamak için yapmışsınızdır,
Artık bir yalnızsınızdır,
Sonraları bu yalnızlığa alışırsınız,
Genellermelerden öznelliğe geçersiniz ve ’benim kimseye ihtiyacım yok sadece ’biri’ olsun yeter’ dersiniz.
Ve onu beklemeye başlarsınız,
Siz bekledikçe o ’biri’ gelmez,
Siz daha çok yalnızlaşırsınız...
Artık yalnızlıktan ruhunuzu bile kaybedecek duruma gelmişsinizdir,
O ’biri’ hala gelmemiştir...
Zamanla öylesine yalnızlaşırsınız ki biri geldiği zaman onun o ’biri’ olduğunu bile anlayamazsınız,
Çünkü siz artık gerçekten bir yalnızsınızdır...