Bana yazdıklarını okuyorum şimdi,
Karanlık bir oda,
Başucumda bir lamba.
Dışarıda hafiften bir yağmur,
Camlarda,
Düşen
Yağmur damlalarının
sesi.
İçimde bir sızı,
Tarifi yok,
Ilık, ince,
Kıpırtısız...

Solgun bir resmin avuçlarımda,
Suskun ve utangaç.
Beni sevdiğini,
Ve de özledim deyişini okuyorum,
Birkaç damla gözyaşım,
Satırlarının arsında dağılıyor.

Gözlerimde bir tül perdesi var sanki,
Ellerim de titriyor.
Duraklıyorum bir anda.
Kapatıyorum gözlerimi,
Bir yolculukta buluyorum kendimi,
Hüzünlü bir şarkı eşliğinde.
Yanımda sen,

Avuçlarını arıyor ellerim,
Bir boşluktayım,
Ne ellerin var ellerimde,
Ne de kokun, genzimde.

Dudaklarım titriyor,
Yutkunamıyorum bile,
Sesim çıkmıyor,
Seni kaybettiğimi görüyorum,
Yorgun bakışlarımın arkasında.
Boğulurcasına bakınıyorum.
Gitmişsin;
Gidebildiğince karanlıklara.

‘Beni bırakma’ dediğin satırları okuyorum,
farklı bir tebessüm beliriyor yüzümde.
Acıyla karışık bir şaşkınlıkla gülümsüyorum,
Ne zaman niyet ettim ki bırakmaya seni, mümkün müydü?

Yine takıldı gözlerim, sigaramın dumanına,
Gökyüzüne doğru hare, hare süzülüşüne.
Gözlerini görüyorum dumanlar arasında,
Bakışların hüzünlü, biraz da ihanetli.

Şaşkınım şimdi,
Özledim, seviyorum,
Beni bırakma diyene bak, dedim,
İhanetler içindeki.

Mustafa Yılmaz