Camdan bakıyorum masumca.
Bin bir ümitle çocuk gibi.
Oynayanda yok ki canım çeksin.
Bazı sesler duyuyorum.
Beni çağırıyorlar sanıyorum.
Kendi kendime gülüyorum.
Hayat oyununu oynadı.
Ben kendimleyim.

Puslu bir hava yürümek isterim.
Romatizmalarım azdı yine.
Yağmur yağacak herhalde.
Elime dayanak almak isterim.
Utanıyorum önemlide değil.
Ağrılarım azdı zamanda geçti.
Hayat oyununu oynadı.
Ben kendimleyim.

Eski dostlar mı sizde bakın.
Hepsi cam önünden geçiyor.
Kafasını çeviremiyorlar.
Onlarda mı utanıyor acaba.
Romatizmam onların suçu değil ki.
Gülüyorum çok alınganlar.
Hayat oyununu oynadı.
Ben kendimleyim.

Bir gün utanacaklarını biliyordum.
Çok erken dercesine susuyorum.
Cam önünde masumca bakıyorum.
İsmimi söylesinler diye bekliyorum.
Ne çağıran var nede bağıran.
Susuyorum kimsenin suçu yok.
Hayat oyununu oynadı.
Ben kendimleyim.

Saklandım camın arkasına
Kendi kendime sen sus diyorum.
Belki bulurlar sobelenirim.
Sobelenmek hiç istemezdim.
Şimdi ebeliğe bile razıyım.
Gördüğü halde sobe diyende yok.
Gülüyorum ben buradayım diyorum.
Hayat oyununu oynadı.
Ben kendimleyim.
Mehmet ACET