Akşamın ilk saatlerinde,
Güneşin batışını seyrederken,
Günün son uçuşlarını yapan,
Martıların sesleri ile irkilirsin.

Bazen el ele insanlar çıkar karşına,
Bakışlarına dalar gözlerin birbirlerine.
Sevgi akar gözlerinin ta,ortalarından,
Mutluluk fışkırır,karışır seslerine.

Dalar gidersin seslerinin peşinden,
Bazen sevgiden söz ederler.
Haykırırlar bilmezcesine sevgilerini,
Sarılırlar,sıkarlar avuçlarını tutarcasına.

Pırıl,pırıldır gözleri,
Kıpır,kıpırdır yürekleri.
Kız başını koyar sevgisinin omzuna,
Oğlan onurlanır,gururlanır kükrercesine.

Bir gün bir kılıç keser yüreklerini,
Oğlan diz çöker,kız diz çöker.
Bir türlü dindiremezler acıyı,
İkisi de acıyı tanır,bakışırlar,şaşkın.

Biri bir tarafa gider,diğeri öbür tarafa,
Sonra ararlar birbirlerini koca evrende.
Koşuşurlar sağlı sollu yalpalayarak,
Bir şeyler söylemek için birbirlerine.

Dualar edilir göz yaşları ile ıslanan dudaklarla,
Sonra bet duaya dönüşür çaresizlikle.
Ayrılığın acı gerçeğidir ta karşılarında.
Serseri bir kurşun aranır bedeni delecek,

Kim kimin haklı olduğunu bilemez,
Kim,kime ne yapmıştır?
Bilinmezliklerin içinde kaybolur umutlar,
Birinin göz yaşı hiç dinmez,diğeri unutur gider.

Bir gün bakarsın biri,bir yerlerde duvak takar,
Diğeri başka bir yerde papyon.
Etraflarını kırmızı güller sarar,
Oysa ararlar papatya yapraklarını.

Düşünürsün kaç kişi,papatya falındakinin yanındadır,
Kaç kişi başını omzuna koyduğunun yanına uzanır?
Kaç kişi ilk lokmayı paylaştığıyla sofradadır,
Kim bilir?

Kaç kişinin gözleri,
Penceredeki yağmur damlalarının ardına bakar?
Ne göreceğini bilmeden bekler.
Bekler de göreceği bir şey yok gibidir.

Sigaralardan var güçle nefes alınır dumanlı,
Boğazın yanışı hiç umursanmaz.
Halka,halka duman bırakılır suskun dudaklardan,
Dalar yuvarlak halkalara gözler,şarkılar eşliğinde.

Beklenen sanki şarkıdaki sözlerden biridir,
Bir umuttur,umutsuzlukların içinde.
Bir sis bulutu içinde düşünceleri oluşur,
Toprak olmuştur düştüğü yerde dersin.
Gömersin onu düşüncende,
Sende beklersin serseri bir kurşun.

Mustafa Yılmaz
14—05—2005