Gönül aşk derdiyle ağlattın beni
Sevda ateşiyle dağlattın beni
Azgın seller gibi çağlattın beni
Ben senin derdini çekemem gönül

Beni sorup durma eşin dostuna
Her gün bürünürsün kuzu postuna
Nerden düştüm ben bu aşkın od/una,?
Ben senin derdini çekemem gönül

Düşürdün serrime aklım ermedi
Gördün işte yâr’de gönül vermedi
Kör ettin gözümü birşey görmedi
Ben senin derdini çekemem gönül

Aç kolun kanadın boşu boşuna
Ne ettim gitmedi senin hoşuna
Bunca çileleri çektim boşuna
Ben senin derdini çekemem gönül

Güldürdün elleri benim halime
Rastlamadım onun gibi zalime
Düşürmedin beni aklı selime
Ben senin derdini çekemem gönül.

Dilimden düşmeden andım hep seni
Terk edilen unutmaz ansız gideni
Sevmedim/mi acep gönül/den seni,?
Ben senin derdini çekemem gönül.

DURAK’ım der artık dumanlı başım
Her daim akıyor gözümden yaşım
Tek hayali oldu her gün yoldaşım
Ben senin derdini çekemem gönül.

Durak YİĞİT
Gönüllerin Şairi
KOCAELİ