Umutsuz ev kadınlarını izliyorum, hem televizyondan hem de evrenden,
İçim kaldırmıyor bir türlü, güvensizlik uymuyor dünya görüşüme, derken,
Ben de umutsuzluğa düşer gibi oldum, derken sesim çatallaşmaya başladı,
Kızım sağ olsun, iyi ki var, boğazım yumuşasın diye kalkıp bana çay yaptı...

Gerçi rahatsızlığım da ondan bulaştı gibi, o da okuldan almış olmalı, ama,
Ufak ufak terliyorum da, hastalığım ilerlemiş olmalı, geldiğim bu noktada,
İlaç almak istemiyorum, zaten başka rahatsızlıklarım var, onların ilaçları,
Bana fazla geliyor, elimden gelse bırakırım artık yıllardır aldığım ilaçları...

Bugün bayramdı ama bana iyi gelmedi, ziyaretim sadece mezarlığa olunca,
Oradan aldıklarımla bütün gün yorgun düştüm, yakın hatıram ölüm olunca,
Umutsuz da olsan umutlu da olsan mutlaka aynı sıkıntılarla meşgul olacaksın,
Eğer başka türlü düşünürsen o da olmaz, işin içinden asla çıkamayacaksın...

Umutsuz ev kadınlarının arasında kayınvalidesi olan da var, o bana uymaz,
Kendim de kayınvalide olacağım ama o zamanın gelmesi az zamanda olmaz,
Cuma akşamı yemeğe çağıran da var, cumartesi de olabilir, pazar da ama,
Kabul etmek o kadar da kolay gözükmüyor, cuma günü olur dedi sonunda...

En normal olanı dört çocuğu olan bu umutsuz ev kadınlarından ama o da zor,
Bir tanesi bebek daha, onun da büyümesi için çok zaman var, onun işi zor,
Her hal-u-karda dört çocuğu olanı tercih ediyorum, umutsuzluk olacaksa da,
Hiç olmazsa çocuklar büyüyor, aile içinde mutlu da olunsa mutsuz da olunsa...