Oturdum.
Düş kuruyordum.
Gözlerimde geçmişimin hayali vardı yine.
Karşımdaki ağaca bakarken
Hazanın hüznünü gördüm ağacın yapraklarında
Dalları vardı kimi yeri kesilmiş kimi yeri kuru
Mevsimlere küskün bir hali vardı
Yorgun yapraklarında.

Kendi halim geldi aklıma.
Kanadım kolum kırık giden gitmişti
Bir ben kalmıştım dünyada
Benim onlardan ne farkım vardı sanki.
Yıllara dargın kendime dargındım.
Düşüncelerimin içinde.
Ölümdü sinsice yaklaşan, hazanın sırlarında
Zamanın yorgunluğuydu yüzlerimde
Ve bir ağırlık vardı, bedenimde.
Ha bir de o malum, güz günleri vardı gözlerimde.
İçimde hazan rüzgârları
Sararıyordum, günden güne eriyerek
Ben
O ağacın yaprakları kesik kuru dalları gibiydim.
Belki uzak belki yakın
Ölümü birçok kez tatmış yüreğimle
Bir kez daha ölümü bekliyordum
Ölümü
İçimdeki, hazan gününde….
Oturduğum yerde.


A.Yüksel Şanlı er
29 Ekim 2011-10-29
Antalya