Gün efsaneyle başlar dudaklarımız kuru.
Ve bir özlem tutuşur ocağın ateşinde.
Billûr peri içinde kara çayım dupduru.
Isınır üşüyenler bardağın güneşinde.
Şiirlere süs olur kara çayımın demi.


Bir hayalin ardınca hayıflanır da gönül.
Bardaktaki ışıltı hep başları döndürür.
İpekten zamanlara bulutlar olurken tül.
Efsanenin gamzesi nice güneş söndürür.
Güzelliğe üs olur kara çayımın demi.


Acı çayı demleyen veda etmeden gider.
Çay demli saatlerin biter hoş saltanatı.
Gamzesinin yokluğu gönlü berhava eder.
Ilgar olur hayalde bindiği yılkı atı.
Çaydanlığa yas olur kara çayımın demi.


Gün gelir yâda düşer demlediği acı çay.
Sükut olur demlikte billûr tınılı sesi.
Bıraktığı iklimde yıkılır onca saray.
Ateşi tutuşturur uzaklardan nefesi.
Nice şiir yazdırır kara çayımın demi.
Ankara,29.10.2011 İ.K