1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1007
Okunma
...Ve yolun sonu bana göründü yalnız
Ben ayrılmalıyım ırmaklar gibi
Şelale olmalıyım ..vurunca toprağa
Hayatlar vermeliyim ben ölürken canlara.
Taşlara vura vura akarken vadilerden
Ne çıkarsa çıksın artık durmamalıyım
Coşmalıyım koşarken son hızla deryalara.
O vuslat ki nehirlerin sonuyken
Deryalar gebe kalır kıyıları okşarken
Her kavuşma bir dalgadır
Tuz- şeker buluşmasında
Bir haykırış, bir baş kaldırış belki doğaya...
Biri biterken diğeri hayat buluyor ...
Heyhat! O can bulurken bir kez ,
Biz binlerce ölüyoruz... binlerce...
Kamil GÖRMÜŞ (27.10.2011-00.30)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz