İnsan önce kendisi pişmeli der atamız,
Çiğ et karın ağrıtır yememektir yasamız.
Yaraya merhem olur az da olsa kasamız,
Yardımda helâlinden coş be şimdi gardaşım.
Hiç durmadan Erciş’e koş be şimdi gardaşım.

Kartonyapı binalar yırtılıp hepsi çöktü,
Gariban insanımı toprağa saçıp döktü.
Yaralarım taptaze kalbimi yarıp söktü,
Sel diye boşananlar yaş be şimdi gardaşım.
Hiç durmadan Erciş’e koş be şimdi gardaşım.

Derim ki bu dünyada hepimiz emanetçi,
Bâki olan bir tek Yâr, bizler sâdık hizmetçi.
Savruldukça zamanda çekingen ziyaretçi.
Enkazda görüntüler loş be şimdi gardaşım,
Hiç durmadan Erciş’e koş be şimdi gardaşım.

Sokaklar acı- figân yükselir bütün yurda,
Feryatlara kulak ver açıldı gedik surda,
Geceler pek uzundur geçmiyor soğuk burda,
Yastığımız kum-moloz, taş be şimdi gardaşım.
Hiç durmadan Erciş’e koş be şimdi gardaşım.

Asırlardır kardeşiz et tırnaktan ayrılmaz,
Umut olmazsa şayet tutunup yaşanılmaz.
Şimdi yardım etmezsek yenisi başarılmaz.
Kürsüdeki nutuklar boş be şimdi gardaşım,
Hiç durmadan Erciş’e koş be şimdi gardaşım.

İsmail Süklüm