Kanatlarim varmiscasina hayatimi hafifleten hayallerimin,
agirliginda eziliyorum simdi.
Diyorum ki kisioglu ruyayla yetinmeyi bilmeli.
Ruyasi olmayansa, sadece uyku ile gecinmeli.
..
En son, zorlu bir dönemden geçiyordum.
Havada siddetli toz pembe duygular...
Öylesine kendimden emin..
Ellerimde simsicak kalbim..
Radyomda mutluluk seslendirmis; ask caliyor..
Sonrasini net hatirlamiyorum.
Nasil olduysa o sirada, hayalimin sonsuzluk gücüyle,
azami umut sınırını aşmışım.
En son kalbimi actigimda gordugum,
heryere dagilmis olan hayal kirikliklari vardi.
Ve pismanlik süzülüyordu gözlerimden.
Gecmis vakitler etrafimi sarmalamis, aglasiyorlardi.
Biraz ilerdeyse gelecek gunler tedirgin,
catmis kaslarini bekliyorlardi.
Bugünün bakislari hic aklimdan cikmiyor;
bir köseye sinmis, dünlerin dinmeyen keskelerinden korkmus,
ne konusuyor ne de kimildiyordu yerinden.

...
İste onu diyordum; verilen umut geri alinmaz.
Alinsa da buldugumuz, umdugumuz gibi bir sey olmaz.