Zihnimde, zincirine bakla eklerken zaman.
Varlık mesaisinin duraksız yolcusuyum.
Kızıl bir gölge ile karıştığında duman.
Kendi öz heykelimin çolak yontucusuyum.

Kaldırımlarda ince, çok ince bir sihirdir;
Eşyanın aydınlıkta gölgeme kattığı renk.
Renkten âzâd edilmiş köhne bir müntehirdir;
Soğuk alnıma konan hayat isimli benek.

Terk edip evi yurdu koynunda soluduğum;
Kaldırımlar yar kokan bir eşsiz buhurdanlık.
Aşkın haritasını taşlarında bulduğum.
Bir loşluk bir aydınlık kesitsiz alışkanlık.

Geceler boyu gezip kalbine basa basa
Beynimden irinleri döktüm büyük sinene.
Üstünde ne can ne mal ne de bir başka tasa
Safi iman ve secde o göklerden inene

Zaman deli gömleğim mekan vardır sandığım
Sonsuzu düşlememe engel değil gölgeler
Saat ve de harita kanmak için kandığım
Kaldırımlar mekândan kurtarılmış bölgeler

Sıvazlasın sırtımı ölüm ben bir cesedim.
İçimde ölmemeye dair büyük direniş.
Boynuma güller sapla hayat bulsun mesedim
Ey ruhumu taşlarla okşayan sonsuz dirliş

@..

on7eylül2binon1


Cönk Dergisi Ekim 2011 sayısı

*

2.

bu kuştüyü zamanlar bu ince narin gece
kaldıramaz kalbimden ölmek meselesini
bu gökyüzü bu toprak bu bitmez irin gece
kaldırımlarda çeker ruhum besmelesini

rengi aydan bulanık kokusu külden gri
bambaşka bir dünyadan sesleniyor şiirler
bir ses vardır içimde bezm-i elestten beri
kaldırımlarla yürür içime bu nehirler

sızısız bir hücreme rastlarsam onu tutup
koyacağım varlığın en yüksek tepesine
bir kral gibi onu baş köşeye oturtup
geçecek gideceğim ölüler cephesine

taşlarından alnıma bir secde serinliği
saçak himayesinde geçtim kaldırımları
nakış nakış kalbime bir cennet gelinliği
ruhuma yaren diye seçtim kaldırımları

kaldırımlar ey aynam ve sırda derinliğim
zamanı taşlarında saydım sayılır gibi
sonu gelsin eşyanın rahminde ceninliğim
doğarak bir dir’lişe düşten ayılır gibi

@..

yirmiEYlül2bin10iki


Şükrü Özmen