1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1135
Okunma
Ne loş bir aydınlık bu...
Önümü göremiyorum!
Kocaman bir sis var,
Hayatımı ve mısralarımı,
Karamsar kılan.
Artık hayalin yeter
olmaya başladı,
Ölüm anında kâlbimin
tadacağı o acıyı,
Diri iken tatmaya...
Anlatmaktan sıkıldım
Bendeki seni...
Nasıl unutabilirim şimdi?..
Seni ve senliğini...
Dinmedi, dinmeyecek bu fırtına...
Kâlbimin attığı her an, her saniye,
Her hayalimde, her hülyâm’da;
Sen ve izler’in bende varolacak!
Seni sevmekten bir an vazgeçmedim,
Ebediyen’de vazgeçmeyeceğim...
5.0
100% (1)