Uzağına,
Uzağına gidelim bu aşkın biz.
Yanarız adını ansak,
Dudaklarımız kenetlenir,
Çaresizliğin en büyüğünü yaşarız.

Dostumuz da kalmaz elimizden tutacak,
Ağlayacak gözyaşı bulamayız.
Şakaklarımız kaldıramaz baş ağrılarımızı,
İnsanlar bizi değil, biz insanları anlayamaz oluruz.

Darmaduman değil, toz duman olur dağılırız.
Yazın da zevki kalmaz karın da...
Yasakları özleriz;
Çiğnemediğimiz her yasağa öyle özlem duyarız ki;
Yine yasak olan ölüm çeker bizi...

Pişmanlık ağır gelir, ölümü düşündürür her geçen gün,
Ölümü öyle severiz ki : yaşam utanır kendinden...
Kanımıza karışık her dakika pişmanlık;
Böyle pişman olmanın pişmanlığıyla kahroluruz.

Gözlerimiz o kadar utangaç olur ki,
Göz kapaklarımız sonsuza dek kapansın ister.
Dilimizde daim bir halsizlik,
Konuşmak acı verir bir süre sonra;
Konuşmamakta çözemez ya hiçbir şeyi,
Gideriz ölüme sessiz sessiz...