Önce sen gittin
yalnız kaldım tek başıma yapayalnız
sonra yüreğini söktün yüreğimden
parçalandı her yanım
üşüdü buz gibi oldu yüreğim,
üşüdü tuuttuğun ellerim
titriyor sana sarıldığım bedenim.
nereye dönsem,hangi hatırayı canlandırsam
hep sen varsın hayalimde
nereye hangi zamana dönsem senle doluydu bütün anılarım
şimdi tek ümit kalmadı
kestim tutunduğum dalları,
küstüm gücendirdim senle olan halleri
şarkılar hüzzam,şiirler mahkum
artık plaklarda çalmıyor şarkılarımızı
nerede hangi mahalde hangi sonbaharlarda savrulduk,
hangi mengenelerde işkencedir hayat
kader denilen, denen yazgının
çarklarında hırpalanırken
doğrunun yanlışın geçerli olmadığı zamanlarda,
sus olduk, sus pus olduk
artık çalmayacak nağmeler,
yazmayacak sevgi denen yalanın hiç bir mısrasını kalemler
ötmeyecek güle bülbüller
önce sen gittin,sonra ardından ben bittim..
ali kılıç