Bir varmış bir yokmuş...
Memleketin birinde
şaşkın bir kadın şakın bir adama
gönül bağlamış.
“Dünya gözümde değil
sen dünyamsın gözbebeklerimde”
demiş.
Şaşkın adam bir kadının gözlerine
bakmış bir elindeki közlenmiş mısıra.
Bir mısır tanesi bile sığmazken göze
koca dünya nasıl sığa!
Gülmüş kıs kıs
“Aman kimse duymaya!”
“Masmavi gökyüzü değil
başımın üstündeki
sen başımın tacısın
yıldızlarla bezeli”
diye devam etmiş
şaşkın kadın.
Şaşkın adam bir yerinde duran
gökyüzüne bakmış
bir kadının başına.
Var kadının başında
kırmızı bir şapka.
Belli ki şaşkın kadın
sanır onu bir dünya!
Gülmüş kıs kıs
“Aman kimse duymaya!”
Şaşkın kadın çok mutlu
Gelecekten umutlu.
Yazmış şaşkın adama
duygu yüklü vefa dolu
mektuplar.
Söylemiş her makamdan
şarkılar.
Vermiş her hattan telefonlar.
Şaşkın adam ses vermemiş
bunların hiç birine hiçbir zaman.
Şaşkın kadın bıkmadan usanmadan
sevmiş onu yine de
her zaman.
“Sen Kahramanımsın
kötülerle savaşan.
Şövalyemsin yolumun üstüne
ansızın çıkan” demiş.
Şaşkın adam bir nalları düşmüş
atına bakmış şaşkın şaşkın
bir paslanmış kılıcına.
Gülmüş kıs kıs
“Aman kimse duymaya!”
Adam bakmış gülümsüyor kırmızı şapka
elindeki koçana!
Uzatmış koçanı şaşkın kadına
“Takarsın şapkanın kenarına.
Kırmızı ve Mısır Koçanı
birbirine nasıl da yakışa!”
Gülmüş kıs kıs
“Aman kimse duymaya!”
Bu kez coşmuş kırmızı şapka.
Atmış gür bir kahkaha!
Demiş:
Kimse duymadı belki ama
herkes gördü seni aşkım!
Susmasaydın. Konuşsaydın
olmaz idin böyle ŞAŞKIN!