(içimden kadınlar geçti
hepsi esmerdi
hepsinin saçı siyah
gamzeli
hepsi pişman
birisi ağladı sadece)

/adını hiç söylemedim
senin sen olduğunu bilen dizelere/

umurumda değildi
hamuruma sensizlik yoğuran gün
umurumda değildi
bulutumu çürüten yağmurun
dünümde parmak izlerin vardı
sabıkalım
huysuzum
halden anlamazım
suçüstüydüm aşkına...tutukluydum

/adını hiç söylemedim
senin sen olduğunu bilen dizelere
ıslak sözcüklere değdi kalemin ucu/

kıyın boyu akıntılarında
dönüp dururken sensizliğim
şiire bulandı elim
suya girdap cümlelerde
düşeyazdı düşkırıklıkları
önceli başlayan hikayelerde
dem tuttu,
yeşil çayın buğusunda yüzün
canımı yaktı,
sözcüklerinde çiseleyen hüzün

/adını hiç söylemedim
senin sen olduğunu bilen dizelere
ıslak sözcüklere değdi kalemin ucu
sustu üç harfin kimsesizliği/

sen de demedin giderken
duyacağımda yoktu zaten
ağzımla kuş tutarken
dağlandı
denizlerimin esmer kıyısı
günbatımı içerime sızarken
bir gibiye baş kaldırdım
düğün çiçeklerinin dikeni batarken
ve herşeye rağmen
sözcükleri kirletmedim susarken

(içimden kadınlar geçti
gamzeli
hepsinin saçı siyah
hepsi pişman
hepsi esmerdi
birisi ağladı sadece)


Demir Mutlugil