İSTASYONDA TEK BAŞINA

Bu istasyonun son bekleyeniyim,
Gurbet treni almadı beni, götürmedi neden?
Ayrılık rüzgârı neden hep beni vurdu?
Anlayamadım, çözemedim bir türlü


Kara bir çığlıkla uyanırım her sabah,
Katar katar geçer, ruhuma inat, bedenime nispet,
İçim titrese de, yüreğim yansa da,
Anlayamadım, çözemedim bir türlü.


Yıllar önce almıştı seni benden, apansız,
Kara suratıyla, kara çığlığıyla, karanlıkta,
Bin bir ümitle geleceğini düşlerken,
Anlayamadım, çözemedim bir türlü.


Rüzgârın esintisiydi kokunu bana getiren,
Salladığın o beyaz mendildi hafızamda son kalan,
O bebeksi gülüşün sanki ölüme uyanış gibiydi,
Anlayamadım, çözemedim bir türlü.


Kader mi ihanet etti, yoksa başka bir sebep mi var?
Yoksa çılgın rüzgârlar mı sardı seni, benden habersiz?
Getirmiyor kokunu, esmiyor artık delice rüzgâr,
Anlayamadım, çözemedim bir türlü.


Bak, gözlerim hala seni arıyor boş istasyonda,
Her alev saçlıyı seni sanıp, koşasım geliyor,
Bir yar mı, yoksa bir dost mu bu acıyı bana çektiren?
Anlayamadım, çözemedim bir türlü.


Ayrılık türküsü dökülmüyor artık dilimden,
Gönlüm küskün, dilim suskun, yüreğim ezik,
Hayalin avuntum oldu, gözlerim geceye nöbet,
Anlayamadım, çözemedim bir türlü.


HALİT DURUCAN