Sonbaharın değişken havalarını gördükçe gözlerim
bir günde dört mevsimi yaşayan sen gelirsin aklıma
ufkuma doğan gözlerin
bulutlarla kaplanırdı ansızın
ve sonra hoyratça yağardın üstüme yağmurcasına...


Güneşim olmuştun dünyama aydınlık veren
bedenim ısındıkça sıcaklığında
yüreğim kafesine sığmazdı sevinçten
bayram sabahının çocuğu gibiydim
giyilen gıcır gıcır ayakkabılarım gibi
sabahlara kadar yastığımın altında tutardım umutlarımı
ama çok kısa sürerdi bayram günleri
sen, tozu dumana katarak gittikten sonra...


Kuş tüyü rahatlığında bir yer ayırmıştım
rahat edesin diye sinemin en müstesna yerinde
sımsıcak olmalıydı yüreğimdeki yerin
sen benimle,ben seninle olmalıydık bir ömür boyu duygularda...


Can demeni beklerken canan’ım dediğim senden
bomboş gözlerle bakakaldım arkandan
bilmeliydim,sıcak gönülleri sevmediğini
alışıksın çamurlu yollarda titremeye
yine de gönlüm istemiyor,
inanki istemiyor mutsuz olmanı...