Kokladığım Toprağımsın



Güzden çiçekleri, bir begonya,
özlemini usulca... demliyor, gelecek bahara
mevsimler şaşırdıkça bildim, gökteki sonsuzluğun sırrını
ağlayarak indi imgesi dil nâşâdıma
sen, bulutların üstünde nüve nüve şekillenen
en taze telaşım
bir tren sesi duydum uzaklardan
kime el salıyorsun, korkularla örtmüşsün üstünü
dudaklarından nemli bir bulut geçiyor
geceye soyunurken esmerliğin, üşümedin mi hiç?
Ege’ye açılan bir Akdeniz kapısındayım,
takılıp kalıyorum yine, o yalancı gülüşlerine.



Anladım,
her elveda yaklaşan bir filmin sonu gibi
kokladığım toprağımsın,
yarıklarında bir yer arıyorum, uyumak için
ah... yalancı aşkları kendine kehribar etek biçen kadın
tenini zemheri ayazlar kuşatmış, bağrın çığlık çığlığa
korkular mekanı olmuş tenin
duguların kayıp.



Üşümüş bir çocuk misaliyim, kokusunu özlediğim annem
kaç gurbet ıslattım, yargılar odağında
kulaklarımda bir imdat çığlığı
kıştan kaçan, kuşların ürpertisiydi ötelerden
mahcubum, hangi yüzüne baksam, küsmüş bir prenses
kırık yüreğimde üşüyor sol yanım,
ayılmaz bir uykudayım, ne oldu bize.



Sendin yüreğimin körpe zarında zonklayan
dilime dolandıkça, utangaç saklanbaçların
dört mevsimden biri olur, üzüm karası gözlerin
aşk tümcesi hep yalnız kalırmış,
Oridis ve Kleopatra arasında
her aşkın bittiği yerde, her damla yaş bırakırım yastığıma
ya da bir hüzün yayılyor, ben olan yüreğime.



Çoğalttım seni kıyılarımda, bir adım kala denize
kumlardaki ayak izlerin şuracıkta hâlâ
neyse; nasılsa döneceksin, ıslak bir güz günü
bir varoşun büyüsüydü, dokunduğum geveze ağustos
bir bilsen, duyabilsen içimdeki sensizliği
dalgalara sarılıp duruyorum, özlemin düşerken kollarıma.


Nuri Dağdelen
Özdere-İzmir
8/10/2011
Saat.16.16