Yandan çarklı dil vapuru, dip dalgalı liman ister;
Kaptanı rota cambazı, anlaması zaman ister...


Kor istimde yürek soyar, postu güverteye yayar,
Ağzını bacaya dayar, nargilesi, duman ister...


Özden balkı dere dere, çeker bayrağı göndere,
Acun ruhuna cendere, Calap’tan asuman ister...


Zorda şaşmaz pusulası, iç içe gönül zulası;
Öyleyken ledün Mollası, İrem atlas tuman ister...


Atını denize çapar, rüzgârından esin kapar,
Kuyruğunu topuz yapar, yelesinden keman ister...


Damlası birliği solur, kavim-gardaş umman olur,
Canında cananı bulur, ar bulaktan eman ister...


Aşk’ına minnet vefası, toy-dernek vuslat sefası;
Nefsine cinnet cefası, düşmanını yaman ister...


Olumlar tüm umudunu, kırar önderlik putunu,
Pay pençe böler "kut"unu, paydasına îman ister...


Kan revan çıkar düzlüğe, dirlik üfürür sözlüğe,
Güvenmez bunlu gözlüğe, hedefi tastamam ister...


Tin-derya tutar da maya, açılır dostu kuçmaya,
Ölmeden varır uçmağa, salasına İmam ister...


Dalar evren-dil odağa, kök salar toprak dudağa,
Ok’u teyemmüm sadağa, şeytanına hamam ister...


Çarkının izi kinaye, her döngüsü bin hikaye,
Ham ervah der, madem öyle, çala dümen roman ister...


Çile basınç yük azlanır, yar ayazında buzlanır,
Salt gözyaşıyla tuzlanır, pastırması, çemen ister...


Sıla sitemini duymaz, ölse de yasını yaymaz,
Bilge can gülüne kıymaz, imbiğine kömen ister...



YUSUF BİLGE