Yar dedim bastım bağrıma, yara oldun.
Yara dedim tuz bastım, kapanmadın.
Gözünden düştüm yerlere, aldırmadın.
Parmaklarıma ömrümün boyasını sürüp taradım saçlarını, umursamadın.
Kucak dolusu sevgiler yolladım sana, anlamadın.
Giderken parça parça döküldüm ardından, arkanı dönüp bakmadın.
Elini çektin ellerimden, el oldum.
Kelimelerini çektin üzerimden, üşüdüm, örtmedin üzerimi.
Gözümün üstünde kaşın var dedin, ayrıldın.

Şimdi başkasına yarsın, bana yarasın.
Belkide bana ait cümleler arıyorsun öptüğün dudaklarda.
Elini son defa yanağıma koyup göz yaşlarımı silmedin,
Kırıldım, küstüm haberin olmadı, sevdim, bilmedin.

Öptüğün dudaklar geliyor aklıma, seviniyorum.
Beni arıyorsun onlarda, afallıyorum.

Bütün kırılganlıkarına rağmen seviyorsun sevişiyorsun onunla, kırılıyorum.
Aldırmıyorsun.
Tuza yatırdım yaralarımı, öylece uzaktan seyrettin.

Düştüm, seni düşündüm, düşürdüm düşümü, düşünmedin beni.
Sırf mutlu ol diye tokanı tuttum ellerin doluyken, takmadın.

Alın yazım dedim, yazmadın, okumadın.
Elim yüzüm sevda kiri dedim rakıya basıp temizledin.

Sustun, konuşmadın.

Gittin.
Gitmeyi bile beceremedin.
Hep geldin, gittin, gel/git’tin.

Sonra bir sabah ölmüşüm, selamını esirgedin selâ’ma gözüm açık gittim,
Bir el açıp amin demedin.

Vurdum duymazdın, öldüm, duymadın...

Yunus Emre ÜNDAR