Koşar adımlarla yürüdük hayatı...
Selam verdik rüzgârlara,
Doyasıya yaşamaktı muradımız.
Gökyüzünden, denizden, kırlardan ilham aldık
Hayrandık maviye ve yeşile,
El verene inandık.
Çok görenler olsa da;
Mutlu olduk bir tebessümle.

Asaletin bedeli esaret olmasın istedik.
Dalgalı denizlere dur dedik!
İçimiz yalnızlıkla titrerken gülümsedik.
Düşlerimiz alabora olsa da,
Eğilmedik...

Yaşamak;
Üzerimize düşen bir roldü hayatta.
Oynadık...
Gündüzlerden gecelere uzayan yolculukta,
Özlemler sardı yüreğimizi,
Cıvıldayan bahçelerden el ayak çekildiğinde,
Uykusuz gecelerde,
Biz şafağı bekledik...
Rolümüze aldandık.

Hasretle sevda ikiz kardeştiler aşklarımızda.
Hep ateşi ile yandık,
Ayırmak istedik, ayıramadık...
Vuslat diye bir şey varmış,
Hiç tatmadık.
Hep dumanlıydı başımız,
Saçımıza vurdu ağarttık...

Seher yellerinden medet umduk,
Dualardaydı ellerimiz.
Yılları kovaladık,
Yenisinde hayır vardır diye,
Yine yanılıp, bir başka bahara bıraktık umutlarımızı.
Eskiyen yıllar zehrine doyamadı,
Acılar bırakmadı yakamızı...

Yaz kadar sıcakken yüreğimiz,
Kış kadar soğuktu ellerimiz...
Çekip gidiyoruz işte!
Kim borçlu?
Kim alacaklı hayattan?
Hoş çakal derken bile küsmedik,
Kimdi bizi ağlatan?
Sorsak kimseler bilmez.
Kuruyan dallarımız artık hiç eğilmez.
Birikmiş özlemlerimizle,
Galiba yaşamayı biz bilemedik.
Çekip gidiyoruz işte!

MEHMET FİKRET ÜNALAN