Önceleri severiz âşık olduk deriz
Romantiklik diz boyu, mutluyuz denir
Sonra madem aileyiz, hadi çocuk olsun
Geçer bir süre canımlı cicimli yıllar
Sonra hâkimiyet kavgası başlar
Yok, senin dediğin, yok benim bildiğim
Sonra yok senin annen der, öbürü yok benimkisi
Huzur kaçar yuvadan, dayanamaz bu duruma
Sonra anlaşamadık olmayacak böyle
Unutulur sevgiler, güzel günler hadi ayrılık
Mahkeme kapısında hemen, başlar hırlaşma
Çocuklar paylaşılamaz, biri der benim
Öteki der yok benim,
Zavallı çocukların hali nicedir demez hiç biri
Gözleri görmez yetişkinlerin, ah çocuklar ah
Yazıktır size demezler, vah bana yazık bana
Sevgi sanki hiç yaşanmamış gibi
Hem kendileri nefreti tanır, hem de çocukları.
Bazıları tamam, görmesin çocuğumuz zarar,
Der susar her şeyi içine atar, yaşamayı unutur
Çalışıyorsa kadında, eve gelince paylaşılır işler
Kadın çalışmıyorsa, tüm işleri yapar salar kendini
Sakın ben demeyin biz oldunuz çünkü bir oldunuz
Erkek bakımlı işveli kadın ister bulamayınca,
Çatırdıyor evlilikler.
Ortasını bulan azınlıktır mutludur
Evlilik paylaşımdır paylaşmayı bilmeyen
Mutsuzluğa mahkûmdur…



Ceynan

2007–09–18
Z_Evler

(Bayanlar, işte yapılır ama bırakmayın kendinizi, aşırı titizlik hem sağlığınızı hem evliliğinizi bozar. Beyler sizde çalışan eşe yardımcı olun oda sizin gibi yoruluyordur, hem ev hem iş, bide çocuk robot değil ki bunlar. Âcizane bir nasihat bilgiçlik değil, yaşanmışlıktan çıkarılan dersler size aktardığım.)