Doğduğum ev;
Sakarya nehrinin yanında,
Küçük sevimli bir köydeydi.
Öyle güzeldi ki!
Dört yol ağzında, kocaman bahçesi,
Evlerin önünden kıvrılarak geçen deresi vardı.
Tarlada yetişen mısırlar, fasulyeler,
Domatesler ne güzel kokarlardı.
Her yer çiçeklerle bezenmişti.
Meyve ağaçlarının dalları dolardı.



Nehrin kıyısında piknik yapılırdı.
Hıdırlezde ağaçlara salıncaklar kurulurdu.
Ah ne güzel günlerdi o zamanlar.
Kışın sobalarda odun yakılırdı.
Havası ne güzeldi köyümün.
Bugün nehrin kenarına,
Sırayla fabrikalar dizmişler.
Misler gibi kokan köyüm,
Şimdi kömür kokuyor.
Nehirde yüzen balıklar yok!
Hepsi ölmüş.



Köyüm eski güzelliğini yitirmiş.
İçin/ için ağlıyor.
Tarlalarda ekin yok artık.
Sokaklarda gezen sebzeci var.
Güzel Köyüm Endüstri denen canavarın elinde,
Can çekişiyor.
Benim de ne yazık ki,
Elimden hiç bir şey gelmiyor…




Ceynan

2007–09–19
Z_Evler