Hiç kimsede kalmamış ahde vefa kaygısı
Herkes benlik derdinde kimseye yok saygısı
Yıllardır yordu beni bu adalet duygusu
Ağlanacak hallere güldüğüm yeter artık

Hakkımı aradıkça bana “dayan” dediler
“Bizim tuzumuz kuru, haline yan” dediler
“Balıklıgöl’de balık bitti, uyan!” dediler
Olmadık hayallere daldığım yeter artık

Hep alınteri döktüm, emeğim boşa gitti
Devlet başa geçmedi, hep kuzgun leşe gitti
Ben hepyeke razıydım, eller düşeşe gitti
Her oyunun sonunu bildiğim yeter artık

Ne demişsem suç oldu, ne yapmışsam kabahat
Ne dosttan vefa gördüm, ne düşman verdi rahat
Na hayat benim oldu, ne sonsuz istirahat
Her sabah dirilip de öldüğüm yeter artık

Düşen bana tutundu okyanusta sal gibi
Değmedik taş kalmadı meyve veren dal gibi
Darıldılar kızdılar müjde vermez fal gibi
Her günahın bedeli olduğum yeter artık

Şair gönlüme atmış kalemi kargı diye
Tabip tuzla bağladı yaramı sargı diye
İrkilip rüyalardan “aşk” diye, “sevgi” diye
Uykumu parça parça böldüğüm yeter artık

İlaç diye verdiler zehiri yudum yudum
Yediler, bitirdiler kalmadı etim budum
Ninniler söylediler masallarla uyudum
Her kıssadan bir hisse aldığım yeter artık

Okuyanım olmadı eskimiş roman gibi
Kıymetim bilinmedi ölü bir zaman gibi
Aceminin elinde kalmış bir keman gibi
Hergün aynı şarkıyı çaldığım yeter artık.

Muzaffer USLU