Gün ışığı uçup gitti avucumdan,
Hava aydınlık,
Sonbaharda yaz sıcaklığında.
Hasta yatağım usanmış benden,
Bu defa yatışım zatürreden…
Ciğerlerime vurmuş sigaranın karası,
Biraz da üşütmüşüm nasılsa bu sıcakta.
Bir de gönül yarası.

Kar yağıyor yatağıma,
Ve kahredici yalnızlık…
İnadına yazıyorum yine,
Gün ışığını almak için avucuma.

Şimdi hava daha lezzetli…
Sıcak bir tas çorba niyetine içiyorum,
Penceremden dolan güneşi.
Hafifçe esen meltemi çekiyorum ciğerlerime.
Sigara niyetine…
Kimse bakmasa da gözlerime,
Çok bakılmış gibi yorgun
Ve suskunlar yine…

“Güneşi içenlerin türküsünü”
Hatırlıyorum,
Nazım ustadan…
Hani biz güneşi zapt edecektik ustam,
Ah şu yataktan bir kalksam!
Toprağı, ateşi, suyu, demiri özledim,
Toprakta beni mi özledi ne?
Çekiyormuş gibi bir şey geldi içimden,
“Delikanlıların rüyasında yanan o an”
Yanmıyor artık yüreğimde.
Bu nasıl ben?

Ben de çocukken sineklerin kanadını koparmadım,
Teneke bağlamadım kedilerin kuyruğuna,
Kibrit kutularına hapsetmedim hamam böceklerini,
Dağıtmadım karınca yuvalarını,
Hep iyimser adamdım ustam,
Denize attım yaptığım iyilikleri,
Ama olmadı, bak yine hastayım…
Yine bitmeyen tasam,
Yine yüreğimde gam…

Doğduğum gün gibi tertemiz yüreğim,
Kirletmek istediler,
Kirletemediler neyleyim.
Ne malım mülküm var, ne de sevip erdiğim.
Hani üryan gelip, üryan gitmek derler ya,
Benim ki de, işte öyle…
Güneşi içmeliyim.
Güneşi içmeliyim ustam, güneşi içmeliyim.

MEHMET FİKRET ÜNALAN