İçim yanıyor, içim.
Sanmayın ki üşüyorum.
Elbiseme, kuru soğuk,
Kalbime onsuzluk vurmuş,
Gözlerime, onsuzluk yaşları dolmuş.
Bana aşkın, en beteri vurmuş.
Kaderim onsuz yaşamakmış.


Ben üşümüyorum!

Kuru soğukta ağlayarak ısınıyorum.
Gözyaşlarımı ne o,
Nede bir dost eli silmiyor.
Kuru soğuk siliyor.
Yaşlar dolan gözlerime ayaz vuracak.

Ben üşümüyorum!

Yalnızlık, rıhtımında yürüyorum,
Ama, cambazın ip üstünde yürümesinden de zormuş.

Ben üşümüyorum!

Beni öldürecek kuru soğukla alay ediyorum.
Çünkü, ısınmakla vakit geçirmek istemiyorum.
Kuru soğukta yangınımı söndürmeliyim.
Sönmez ise, içimdeki bu aşkı öldürmeliyim.
Öldürüp, okyanusun derinliklerine atmalıyım.

Ben üşümüyorum!

O, gelip de ellerimi tutsun.
Ellerim, buz gibi olmuş ise o ısıtsın.
Üstüme, sevgisiyle ısıttığı örtüyü atsın.
Isınayım, yanayım alev alev volkanlı dağ gibi olayım.

Ben üşümüyorum!

Elbiseme, kuru soğuk vurmuş.
Üşüyor diye, bana acımayın.
Dışım üşüse de içim alev alev yanıyor.


Ben üşümüyorum...

Bilgehan Emirşanoğlu