Resmederken bir tuvalin üzerinde rengarenk ,
Yaşamı süslüyormuşum meğer omzumda bir melek,
Ne ilginç sanki bir çocuk çömelmiş ağlıyor küserek,
Bir yerlerde ,kaybolurken bakışlarım,
o an mı gelir suskunluklarım...




Yeni ağıran gün sabahı,düşerken boş bir beyazlıkta,
Tırmalıyorum şimdi çıkmak için labirent yollarında,
Umut arıyorum korkularımı verdiğim meleğin kanadında,
Bir yerlerde kaybolurken bakışlarım,
o an mı gelir korkularım..



Yutkunduğum yaşam geçmeye çalışırken boğazımdan,
Şifa arayan bir ilaç arar dikenleri kanatırken durmadan,
Koskoca bir hayat basitmi ki?ufacık satırlar bozumundan,
Bir yerlerde kaybolurken bakışlarım,
o an mı gelir sorgulamalarım..


Evet ne zaman korksam,ne zaman ağlasam,
bir çocuğun önünde koca sopasını sallarken hayat,
onu köşesinde tir tir titretirken o melek olur işte kanat...




kayıp sayfalarım yine iştee,
şiir kıyısından akan yaşam ileeee