Hayatın hiç umulmadık yerindeyim,
Ne bir adım ileri,
Ne de geri,
Kımıldamadan hala seni beklemekteyim.
Vazgeçmeyeceğim suskun sevdamdan,
Vazgeçmeyeceğim sessiz bekleyişlerimden,
Bir gün ben de haykıracağım,
“Seni seviyorum” diye,
İşte o zaman ya sen;
Dönmüş olacaksın ya da
Ben ölmüş olacağım.

Sensiz olmanın anlamını bilir misin?
Bilir misin hayatta hiçbir şeyden tat almadan yaşamayı?
Gülmeyi unutup ağlamayı hiç tattın mı?
Ben biliyorum,
Sen öğrettin bunları bana,
Sen gittiğinde öğrendim.
Kırık bir kalple yaşamanın zorluğunu,
Hiç sabahsız günler olduğunu,
Ağlamayı, acıyı, sessiz bekleyişleri,
Sen öğrettin.
Ama sevdiğim;
Sonunda sen olduğunu bilmek yetiyor.
Umutları yetiştirmeme,
Yetiyor bana bu acılara dayanmama.

Seni sevmek suçsa;
Gözlerim cezaevin olsun
Aşk; adını tek kelimede yazmaksa,
Mürekkebi benim kanım olsun,
Sevdan mavi bir yağmur ise;
Bedenim arzulu bir toprak olsun,
Bir gün ölüp gidersem,
Mezarım avuçlarının içinde olsun.

Yavuz Güney