Güçlüyüm çünkü kimsesizim. Bir kıyıda ölümü bekliyor umudum rıhtımdan kalkan son umut gemim alabora olmuş.
Demir atmış bütün yarınlar karanlığa. Kimseden medet ummuyorum artık bir şizofren misali hayallerimde sevmiyorum kimseyi artık.
Etraf da boş bakışlar sarhoş bedenimi sorgulayan fiiller yükseliyor insanlardan bana itafen.
Yüzümdeki o soğuk ifade.
Çekilmez bir adam mı oldum ne…
Gün geçtikçe dizelerimdeki acı artıyor.
Kaldıramıyor artık düşüncelerimi beynim. Kadere isyan edemem ya hani nerede ? Tesadüfler yoruyor beni…
Acıyla büyüttüğün çocuğun acılar içinde anne kimsecikler yok yanında karanlık bir yol önünde.
Senin sevgini bana veremez kimse. Kimsesizim ama güçlüyüm. 21yıllık yaşamımda tek dert ortağım galiba basık bir tavan ve boş bir bira bardağı
. İsyan etmiyor deyilim ediyorum elbet üzülmüyor deyilim üzülüyorum elbet korkmuyorum ama sayende dimdik ayaktayım.
Delikanlı evladın ağlamıyor anne. Ağlamak yada korkmak neye fayda anne ?
Artık daha güçlüyüm anne. Çünkü kimsesizim...