Yaşayabilmek için sermaye gerekir.
Bu; sadece para demek değil,
En büyük sermaye sevgiymiş onu anladım.

Sevgi, senin genlerinde
Sevgi, senin ruhunda
Sevgi; bir arkadaş tanıştırılmayı bekleyen
Sevgi; bir bağ yaşamına mutluluk ekleyen
Kendi isminden önce öğrendiğin,
ve devamında hep beklediğin.
İşte o;
Onun adı SEVGİ
Tanımadığın bir ortamda nefes alırken,
Şefkatli bir dokunuş olur seni rahatlatan.
İşte o dokunuş;
Tatmaya, yaşamaya değer
İlk olarak anneden alınan emektir
Sana bu verilmemişse eğer
Hayata 1-0 yenik başladın demektir.

Daha bebeciksin karnın aç, altın ıslak.
Konuşamıyorsun, ağlayarak çekersin dikkat.
Doyurulurken yüzüne vuran nefesin,
Sevgiyle mi, yoksa mecburiyetten mi? Olduğunu hissedersin
Lakin; izah edemezsin sadece tepki verirsin.
Sevgi doluysa, emmeyi keser hatta ağzında meme gülümsersin
O sevgiyi yakalayamamışsan,
Titreyen dudaklarla ve yanağından süzülen yaşla emmeye devam edersin.
Dahası, içten içe hıçkırırsın
O hıçkırık küçücük boğazın da düğümlenir boğulacak gibi aksırırsın.

İyi veya kötü bir şekilde devam edersin yaşamaya.
Ne kendine nede bir şeylere zarar verme duygusunu bilmeden.
Sana zarar gelecek bir şey olmuşsa!
Ya! Korku ile olur sana sarılış
Ya da bir şeylere zarar vermenin hışmıyla kucaklanış olur davranış.
Hissedersin;
Titrek ellerinden ve yürek çarpıntısından, bu sevgidendir.
Bakışlar çatık, seni tutan ellerdeki refleks sert ise, öfkedendir.
Sıfır beyinle geldiğin dünyada beynine ilk kazınan, neye ne kadar değer verildiğidir

İleriki yaşamda senin nelerin beklediğini bilmeden
Belki hayata gözlerini açtığın ilk anda karşılaştığın pembe bulutlarda koşarsın mutlu,
Belki de seninle doğan ama seninle yaşamasına izin verilmeyen sevginin peşinden,
İçinde büyüyen bir ukte ile onu bulma yolunda devam edersin ama hep umutlu…
Çünkü;
Sevgi; ruhumuza huzur, bedene güç veren manevi kaynaktır.
10.01.2010 / Birol Yiğit