Sahteymişsin be varoş sokakların en azılı kalp hırsızı!
Sahteymişsin işte!
Ne, o gözler varmış gerçekte ne o aşk!
Sahteymişsin sende!
Beni nasıl da bırakıp gittin vuslata hasret diyarlarda..
Buralarda güneş bilinmezken, ışık yoktur..
Dibine vurmuş umutlarla, ceset olmuş hayallerden başka bir şey yoktur buralarda..
Bir sen varsındır, birde kalpsiz bedenin..
Yüreğin uzaklardadır yetişemezsin…
Çığlıklarını duyduğun kalbine ulaşamamak deli eder seni..
Ve her gün daha fazla lanet edersin kalbini çalan serseriye!
Ama sesini ne o işitir ne sen duyurabilirsin..
Onun kendi hayatını yaşadığını bilmek acı verir kalpsiz bedenine..
Ve bir kez daha lanet edersin;
Gözümden akan yaşlar onun da yüreğini yaksın diye!
Her şey biter, günler geçer..
Belki de unutursun ve elbette unutulursun..
Tek bir şey kalır elinde,
Gönderilmemiş mektuplar dizisinin en üstünde,
İçi acı dolu bir zarf…
Şöyle der;
‘Sana hiçbir zaman kıyamam, ama artık lütfen…
Saf sevgilerle gönül eğlemekten vazgeç!
Üzmeden ve bir gün üzülmeden, pişman olmadan, vazgeç! sevdiğim’
Kırık dökük bu satırlar,
Meçhule giden şu yolda, serseri kızdan, kalbinde ki sevdaya;
‘Son elveda’