UMUDUM KALMADI

Ben bereketini yitirdim ummanın, bir balığım gönlünde,
Halık neylesin halimi, yuttum tuzu avuç avuç kıblede,
Ben babamı arıyorum affet diye, âdemimi yitirdim,
Gelmeyecek biliyorum, bolluk meleği evimize,
Ben evimizi özlüyorum sen diye,

Umudum kalmadı…

Penceresi yoktur evimizin, soğuk girer çiğerlerimize,
Çıkmaz yokluk ellerimizden, kurudur ekmeğimiz,
Öğünlerimiz vardır bizim, Afrika çaresizliğinde gezinir,
Güneşimiz vardır, pazarlık konusu edinilen,
Ve bebeklerimiz doğmamıştır, kısırdır hep kadınlarımız,
Kırmızı sabahlar, içimdeki acı öyle büyük ki,
Çıplak ayaklarımız ve içi yıkanmamış kalplerimizin,

Umudum kalmadı…

Haccı yarım bir çocuğum, çiçekler de Mina yalnızlığı,
Kabri isimsiz kalan insanlar, çerçevesi siyah, teni siyah cesetler,
Sinekli hamur, pis kokar lütuflar,
Nendedir zulümkar insaflar, diktatör ömürlerimiz,
Benim de papirüsüm siyah, renksiz hep kalemim,
Benimde satırlarım zayi, karanlık gülüşler,
Yok, gelmeyecek Cibril evimize, nebisi ölü,
Yok, içtiğimiz ateştir, öğünlerimiz rezil,

Umudum kalmadı…

Beytullah’ta gezinir gözyaşımız, vicdanımız bir günlük,
Ömer’de gördüm ben adaleti, izzetimiz kirli,
Tövbe çiçekleri açmaz oldu, kalpte nifak tohumları,
Kanatlarımız yandı, gökte meleklerimiz,
Benim umutlarımda bu şehirde yakalandı,
Cezası ağır oldu umutlarımın, iştiraklarım geç kaldı,
Kalmadı sevinç içimde, kayboldu geceleri kelebekler,
Dedim ya kanatlarım yandı, reyhanî yolculuğum boşuna,

Umudum kalmadı…