İçimden süzülen ırmaklar gibi masum bir dokunuşun parçası olmak...
Çatlaklardan içime sızan öfkeyle değişmek..
Büyüttüğüm yüreğimle savaşmak...
Gülen gözlerimin ardındaki hüzne yenik düşmemek..
Acıya inat mutlu olmak çabasındayım herşeyden önce..

Bir yudum huzur, bir yudum sevgi, bir yudum da mutluluk...
Nerede unuttum, nerede kaybettim?
Hatırlayamıyorum...

Oysa ki hep ardımda bir iz bıraktım..
Geri dönüşlerimde kaybolmamak için.
Ama hep; kayboluşlarımdır beni geri döndüren...

Tutunduğum her dalda, bir kuru dal parçası,
Yüreğimden kopan bir parçayla birleşmekde..
Sonucunu göremediğim her noktada ben..
Ve o noktolarda her zaman bir yorgunluk..
Bir üzüntü, bir kayboluş, bir öfke....
Ve dahası..

Şimdi tekrardan kayboluyorum,
Sebebini bilmediğim kayıp şehirlerde...
Yorgun düştüğüm kıyılarda...

Ben nerdeyim ki...

Bir gören varmıki;hangi şehirdeyim..
Gözlerim hangi noktada, sözlerim kimde..
Hangi belirsizlik beni esir almış ki;
Kendimi bile bulmaya gücüm kalmamış..

Şimdi ben nasıl bulacağım..
Kaybolmaya bir adım kala yaşamımı...

Kimsesiz bir yığın olarak sesleniyorum!
Ben kaybettim kendimi..
Kim bilir hangi göçüğün altındayım...
Ve ordan yaşama inat bir daha sesleniyorum..

BEN HALA AYAKTAYIM,UMUTLARIMLA!..