Ben seni tanıyıncaya kadar
Sadece bir tek şehir gördüm.
İnsanları,
Sevgiden ve vefadan bihaber
Binbir parçaya ayrılmış
Omuzlarında yüklerle ezilmiş ve yorgun
Gözleri yuvalarından fırlamış
Elleri nasır tutmuş
Yüzleri, mutsuz ve buruşuk .
………..
Yalnızlık ,
Evlerinin bacalarından duman olur tüterdi.
Kahır ise,
Sokaklarında boylu boyunca upuzun yatardı.
Mahallelerine,
Karanlıklar gelir ve bir daha gitmezdi,
Güneşin doğduğunu hiç göremedim.
……..
Oysa ki ,senin bu şehirde yaşadığını
Göremedim ve bilemedim.
Senden habersiz,
Yarı ölü, yarı canlı
Senden çok uzak karanlıklarda
Ve zamanlarda ,
Senin sevgin olmadan yaşadım.
……..
Bu şehirde,
Seni tanımadan ,görmeden ve sevmeden
Paylaşma nedir bilmedim.
Topraklar kaydı, ayaklarımın altından
Kalabalıklarda kayboldum, yalnız kaldım.
Bir nokta kadar küçük hissettim kendimi
Yerde toz, gökyüzünde bulut oldum,
Daldan dala konan bir kuş oldum.
Seni bulup, sevinceye kadar.
…..
Eskiden , sevinmem için
Gökyüzünü görmem yeterdi.
Esen rüzgârlar ,bana bir şey hatırlatmazdı.
Gözlerimi ne zaman yumsam
Suların akışı ve çıkardığı ses, kuşların sesi
Bana yeterdi.
Ama şimdi öyle mi?
…….
Sevgiyi bulabilmek için
Bu şehrin sokaklarını ,
Kaç gün, kaç ay, kaç yıl dolaştım.
Farkında olmadan, belki bilmeden
Bu şehirde, bu şehrin sokaklarında
Bilmem ne kadar zamandır,
Ben seni aradım.
……
Kalbim paramparça,
Acılar içinde,yana yakıla
Bu şehirde , sessiz şehirde
Yıllarca seni aradım.
Ve olmadık bir yerde , en olmadık zamanda
Seni buldum ve tanıdım.
Seni bulmasaydım ve tanımasaydım,
Ben , ben olmayacaktım.
Bu sessiz şehirde ben,
Kaybolacaktım.