Pencerenin buğusuna yazdım seni
Cam kırıklarıyla dolu yüreğim
Yokluğun da hep hüzne sarıldım
Yoktu ki tutacak bir dalım
Sensiz kalan sol yanım
Boşlukta adım adım

Sonsuza akıttım göz yaşlarımı
Duymadın sesimi ey sevgili duymadın
Garip ama gerçek hayat denen ucube
Öyle bir yük vurdu ki omuzlarıma sarsıldım ama yılmadım
Acılara göğüs gerdim öyle zor günler geçirdim ki
Başımı omuzuna dayanacağım bir dost bulamadım

Karanlığa açılan penceremden ışık aradım
Hırçın bir deniz gibiydi yüreğim
Ne zaman kabullenecekti yokluğunu hüzne yoldaş karanlığa mahkum Düşlerim.
Ayaz mı ayaz geceler karanlığın bağrında gizlendiler
Rüzgarın soğuk nefesi ensemdeyken bile
Seni yokluğunu düşündüm umut oldun yüreğime
Rabbime yalvardım dualarım seninle
Sen duymasan bile çığlıklarımı
Haykırdım gücümün yettiğince
Biliyormusun senin için yazdım şiirlerimi
Ben şair değilim ama duygularım şiir oldu döküldü kaleme
Kalemden kara kaplı deftere gelmeyeceğini bildiğim halde
İnsan olmanın ağır bedelini ödüyorum belkide



Zemeri soğukları bile durduramadı yüreğimi
Yaktım ateşini
Küllerini savurdum ölümün soğuk yüzüne
Bekledim ey sevgili bekledim hep dönmeni
Can yandı yürek yandı kaderin pençesinde
Ne zaman bitecek ömür ne zaman gelecek ecel bekliyorum
Takvimden son yaprak benim için düşse
Ocakmı şubatmı martmi her neise ölüm gelsin işte
Önemi yok artık benim için mevsimin de..