Hikayeyi severim, hayatın parçacıklarıdır bana göre onlar,
Her biri uç uça eklendiğinde gerçek hayatımızı oluştururlar,
Anlatmayı seviyorum ama yazmaya gelince durum değişiyor,
Nedense arka arkaya oluşan kitapları basmak istemiyorlar...

Şiirle başlayıp hikayeye geldik, oysa arada romanlar da var,
Onlar da basılmak istiyor, bunun için adeta gün sayıyorlar,
Ben de istiyorum ama yeni baştan gözden geçirmek lazım,
O da olur ama yaş ilerliyor, gözlerde derman olması lazım...

Sanatla uğraşmak güzeldir, insanı dejarj eder ama arkası yok,
Memleketimizde sanatla ilgili yardımcı olacak merciler de yok,
Ya popüler olacaksın, her önüne gelen alkışlayıp geçecek seni,
Ya klasik olacaksın, ölmeden önce kimsecikler görmeyecek seni...

Bunları anlatmanın zamanı değil belki ama dil böyledir, coşmaktadır,
Böyle olunca yaşananlar dile gelir, susmak bilmez anlattıkça anlatır,
Zaten bu nedenle açmadı goncalar, zamanından önce solup gittiler,
Kara kutudan müzik yükseliyor, ezgiler kalbimi dağlayıp erittiler...

Tekrar bana dönelim; ter içinde bir yüzle geçmişini unutan zihin,
Birlik olup engel oluyor, nereden geldi bu gölgeler, varlıkları kimin?
Sorular başlayınca arkası gelmez, onlar da farklı arenanın gölgeleri,
Başımı alıp gitmezsem beni de alır, kaybolur yalnızlığımın ezgileri...