geceden kalma ay isigi sizmis bu sabah penceremdeki gunduze..
hani biraz mahsun..
utanir gibi,
bir kapida kalmislik hissi ile..
biraz da övünür gibi,
gun yuzunu gormusluguyle..

kepenkleri kaldirirken yansidi isigi,
degdi goz bebeklerime;
gun aymadi henuz, geceden kaldin dercesine..

yine de cevirmedim gozlerimi..
bakislarimla karsidaki binanin pencerelerini yokladim;
uyanmis bedenlerin ayilmamis ruhlarini tahmin eder gibi..

balkon kapisini araladim; biraz tedirgin ayilmaktan..
yikadim yuzumu odama dolan sogukla..
perdeyi araladim sonra, daha bir kendimden emin;
gozlerime dolan ruya birikintilerinden kurtuldum esen ruzgarla..

’bir gün daha’, dedim kendime..
yeni dogmus bir bebegin ilk cigligini andiran dirayetle
tekrar ettim sonra:
’yine yeniden, daha iyi eskisinden, olur mu bir gun aniden? ’..