O nasıl Hacer’ki, o nasıl Meryem?
Can İsmail, can İsa’yı doğursun.
Bir olup ta Abdullah’la Âmine,
Muhammed’in mayasını yoğursun.

Yoktan var edilen, ilk insan Âdem,
Havva anamızdır, o baba madem,
Vücut binamızda hep aynı maden,
Aksini savunan, varsa buyursun.

Buradan bakınca, hep bir kardeşiz,
Başka merhaleden, tümden kalleşiz,
Akraba değil de, akrep halleşiz,
Sorarım kendime, neden uyursun?

Değişen insan mı, ya da çağlar mı?
Kopan kıyamet mi, yoksa bağlar mı?
Ateşsiz sevgiler, buzu dağlar mı?
Mazi ve atiye, ısınmadan soğursun.

Hâlâ uçmadıysa bu can kafesten,
Rızık bitmediyse ömrü sebepten,
Ervahı âlemden, bezm-i elestten,
Rabbim fermanını, bize duyursun.

Âdem ol, esmadan var müsemmaya,
Kalbini cilala, bak mücellaya,
Bedenin konmadan, o musallaya,
Beklide kâmil bir, insan olursun.

Vakit çok geç değil, fırsat var elan,
Rehberin Muhammed, ışığın Kur-an,
Allah-ı Teâlâ, seninle her an,
Daha başka neyi, arar durursun?

Derdi bela, her cefaya açıksan,
Sözünde vefalı, özde sadıksan,
Yaralım gerçekten, güle âşıksan,
Her biri bir cennet, Gülşen bulursun.

03.08.2011…Mustafa Yaralı