Ne gözlerinde ki ’fer’ okşar yüreğimi
Ne ellerinde ki ’ter’ sarar bedenimi
Seni sen yapan O sen terkettiyse seni
Ömür boyu sil artık yüreğinden beni

Yürek yakan nazârın mânâsız kalıyor
Bülbül gül’e sitemde, canım yanıyor
Ferhat gibi dağları aşmıştım uğruna
Muhabbet Şirin’eymiş, ’birine’ değmiyor

Adımı nakşetmiştin kalbine sine’ne
Meğer nasır bağlamış vicdansız gönlüne
Yaran merhemle geçmez, teşhisi ’kangren’
Kesip atsan ne fayda, O ruhsuz bedene

Tabibin habibindi, dermandı sevenin
Derdimin kederimin iksiri ol derdin
Gömülsede seninle fikirler zikirler
Billâhi tek şâhidim ’Mâlik-i Yevmiddin’

Cân suyu’ nu vereni cân evinden vurdun
Canân-a Cân diyeni yüreğinden vurdun
Kahrımın semeresi, al işte nitekim
Musallâya yatırdı sıktığın o kurşun

Pişman olsan ne yazar bu iklimden sonra
Ba’del harâbul Basra, harap iken Basra
Gül olsanda açsanda zemheri ayında
Dönmeyeceğim sana, kasem olsun Asra

Buna mukâbil sana umut etmek düşer
Yûsufu’nu kaybeden Züleyha’lık düşer
Mısır’a sultân olmak değil benim niyetim
Bana da zindanlarda ’O’ nu bulmak düşer

Gerçek aşk-ı buldum ben, hadi sen yoluna
İhtiyacım yok benim Züleyha sultâna
Karanlık hücrelerde buldum Sevgilimi
Saraylar senin olsun, ’yeter bu Aşk bana’

İlâhi aşk’a aşkım, beşeri-yi aştım
Keremler nasıl olur, Mecnûnlara şaştım
Yûnus Emre misali, Cennet’i istemem
Bana yeter ’Cemâlin’, yetersin Allah’ım