Yorgunum yar
Hayatın sillesini hissederken her nefeste
Yalnızlığın soğuğunda bu kadar yakınken alevine
Varlığında uzaklığının tadı var
Yorgunum yar
Taşa dönüşen kum tanesi
Güneşe ulaşmış toz zerresi ve
Dallarına salıncak kurulmuş tohum kadar

Sözlerin arasında hakikatin varlığına beslediğim inancın
Kırkını dolduramadan göbekbağıyla boğulmasına şahit olmaktan
Yüreğimde büyüttüğüm sevdanın diğer yarısına cenaze töreni hazırlamaktan
Her saniye nakış nakış hasretime işlenen gözlerinin yeşiline vuslat aramaktan belkide...

Aklımda dolaşıp duran çaresizliğin ellerine
Birde sen eklenme...
Yorgunum yar
İçimde kopmaya yakın bir kıyamet var
Her sarsıntı bir intihar
Boşluğa düşen her adım beyne değen bir hızar

Yokluğuna alıştırma varlığın bu kadar kıymetliyken
Ulaştırma aşkını kaybedenler kervanına...
Yorgunum yar
Ve bozguna uğradı açtığım tüm savaşlar
Sevdan merhem oluyorken tüm yaralarıma
Canımı yakıpta dermanı zamanda aratma...

Yorgunum yar
Hırçınlığı kıyılara vuran umman
Ve ışığını tüketen bir yıldız kadar....

03.09.2011 18.00