Adını ben uydurdum!
Yüreğini, göz kararı ben kondurdum göğüs kafesime.
Dudakların bile yoktu ki ben öpmeden önce...
Kadın, anne, insan,
Yani çocuk bile değildin ki,
Ben koynuma alıp
Yaralarını sarmadan önce...

Şehir şehir kanıyordun kabul et.
Görenler, açtığın o beyaz mendillere
Kirli bedenlerini,
Plastik kahkahalarını bırakıp gidiyordu hep.


Tenin grileşiyordu bensizleştikçe,
Sen farketmiyordun.
Zincirleri kopuyordu iç çekişlerindeki salıncakların
Nefes alamıyor,
Bir buluta benzeyip yağamıyordum üzerine...


Adın, varlığımdaki sayıların intiharıydı,
Etime koca koca sıfırlar biçip gidiyordu...
Anamıyordum bir daha seni
Bir daha kendime kafa tutup,
Sen olamıyordum, ben olamıyordum, biz olamıyorduk!


Adını ben uydurdum!
Yüreğini, göz kararı ben kondurdum göğüs kafesime.

Söylesene;
Fazla mı geldim şimdi sana?