Bir zamanlar,
Ben daha henüz bir çocukken,
Benim bir güzel vadim vardı,
Özgürce dolaşırdım derinliklerinde,
Yüzümde bir mutlu tebessüm,
Saf duygularla doluydu kalbim.

Ben vadimi özledim...
Benliğimden hiç silinmeyen vadimi.
Dağları, tepeleri yemyeşil ormanlarla kaplı,
Sonsuz bir renk cümbüşü içindeki,
Vadimi özledim...

Bir ölümlünün sözcükleri yetmezdi,
Vadimin güzelliğini anlatmaya...
Sanki bir ressamın tualinden taşmıştı,
Işıl ışıl rengârenk bir tablo gibiydi adeta,
Öyle güzeldi ki vadim, anlatamam...

Rüzgar öyle tatlı eserdi ki vadimde,
Esir ederdi binlerce çiçeğin hoş kokusu,
Ve o zaman kendinden geçerdi ruhum,
Vadimde yaşarken ne kadar da mutluydum,
Çocuk kalbim ne kadar da coşkuyla doluydu,

Bakirdi, kirletilmemişti hoyrat ellerce henüz,
Ormanlarında yükselirdi; meşeler, serviler, çamlar...
Düzlüklerinde ceylanlar koşuşurdu özgürce,
Kuşlar cıvıl cıvıl uçarlardı semalarında,
Onlar da bir başka özgür ve mutluydu hallerinde.

Irmaklarından berrak sular çağlayarak akardı,
Duru, parlak bir gökyüzü kaplardı her yanı,
Ve bir anne sevecenliğiyle kucaklardı...
Ve ben, gökkuşağı kanatlı kelebekleri kovalar,
Şen kahkahalar atardım neşeyle...

Geceleri de bir başka güzeldi vadim,
Uzanırdım hoş kokulu çimenlerin üzerine,
Dalardı gözlerim, sonsuz gökyüzüne,
Bir yıldız kayardı, bir dilek tutardım,
Öyle özledim ki vadimi, anlatamam...

Yaşar BEYİNDİK
24 Ağustos 2011