Gül yüzünle gül açarken cihana
Cihan güldü sen ağladın sevgili
Varlığınken var oluşa bahane
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Yeri göğü nur kapladı bir anda
Farklı yerin gelmiş geçmiş zamanda
Gül kokusu yükselirken ummanda
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Seni bulur hak uğrunda ağlayan
Bir sevdadır bizi sana bağlayan
Garip geldin yürekleri dağlayan
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Âdem’den beridir sayılır yaşın
Putlar süslenirken sürer savaşın
Ahir zamana mı aktı gözyaşın
Cihan güldü sen ağladın sevgili

“Sen!” diyor gönlümüz keşmekeş çağda
Söndür yangınları yağmur ol yağ da
Bülbüle gül idin ararken bağda
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Ellerin semada “ümmeti!” dedin
Dünya senin idi elden az yedin
Taş atan kol kurur dilese idin
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Yetime babaydın fakire ekmek
Şereftir yolunda gözyaşı dökmek
Senin işin idi söküğü dikmek
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Düşmanların ‘Emin’ dedi anarken
Gülmem dedin ümmetlerin yanarken
Sevdalılar aşkın ile dönerken
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Karanlığa ışık oldun izinle
Gönüllerde yerin o gül yüzünle
Yerde gölgesizdin gölgen bizimle
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Dizin dibi kimsesizler durağı
Mirac için binek etti burağı
Halimizi düşündükçe yüreği
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Sar sevgili ateş sardı yanarım
Seni derken selavatla anarım
İnsanlığı nara düştü sanarım
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Göremedik ölüm ilaç yaraya
Sırat için burda girdik sıraya
Biz sürerken gemileri karaya
Cihan güldü sen ağladın sevgili

Kalender’im gülde seni ararken
Ümmet garip günah akla zararken
“Şefaat!” der hırs bulutu sararken
Cihan güldü sen ağladın sevgili


21 / 01 / 2010


Haşim Kalender