88
Yorum
6
Beğeni
4,9
Puan
4336
Okunma

Kemik yığınıydı çırpınan bedenleri
Kurumuş dudakları çaresizdi gözleri
Bir köşeye büzülmüş aç susuz bitaptılar
Yardıma muhtaçtılar ağlarken kadersizler
Güneş kızgın yaktıkça bulutlar hep küsmüştü
Yağmura hasret toprak sonsuz çöle dönmüştü
Gerçeğin acı yüzü belirdi insafsızca
Yavaş yavaş ölürken sessizdi kadersizler
Dünya israf ederken ekmeğini aşını
İnsanlığa sığmadı sarmadı yarasını
Kırgındı sitemliydi kıtlıkla savaşında
Boynu yana düşerken masumdu kadersizler
Hani kalpler birleşir köprü olur denirdi
Hani her lokma ekmek paylaşılıp yenirdi
Bir tutam umut olsun içimizdeki vicdan
Kulak ver çığılığına eriyor kadersizler
NEŞE KIZILYAR
5.0
95% (55)
4.0
3% (2)
3.0
2% (1)