Biliyorum, avutuyorum kendimi,
Biliyorum, umudum tükendi.
Sen kararını vermişsin çoktan,
Ben bunu kabullenmek istemesem de…
Hayatım bir yaprak misali,
Savruluyor rüzgarınla,
Sen nereden esersen, O yöne…
Alışmak zorundayım sensizliğe,
Alışmak zorundayım yalnızlığa,
Bilsem de bunu adım gibi,
Kandırıyorum kendimi.
Çünkü yıkılmak korkusu benimki,
Çünkü bencillik benimkisi…
Farkındayım oysa ki,
Bu kadar aciz davranmasam,
Biraz güçlü olsam,
Senin için her şey,
Çok daha kolay olacak.
Bu gün hala, Bir kalemde kesip atmadıysan,
Bu tamamen bana kıyamadığındandır,
Yıkılmamı görmeye dayanamadığındandır.
İnan çok zor seni unutmak,
Ama biliyorum ki, buna mecbur bu yürek.
Savaşmaya gücüm kalmadı,
Bir gün bitti diyeceksin,
Ve ben,
O gün ne zaman gelecek diye,
Beklemekten yoruldum inan.
Eğer gerçekten bitecekse,
Bir anda bitmeli,
Bitecekse,
Bittiğini bilmeli ki,
Bu yürek acısını yaşayabilsin.
Kanasın ki yüreğimiz,
Kabuk bağlayabilsin.
Yoksa, damla damla kan kaybı,
Acılar içinde öldürecek biliyorum.
Ben seni sevmekten çok mutluyum,
Uğrunda ölmek,
Ölümlerin en güzeli olsa gerek,
Yavaş yavaşta bitse,
Aniden, bir kerede de bitse,
Dayanamayacak nasılsa bu yürek,
Tek dileğim senden,
Çok yakmadan canımı,
Acıtmadan yüreğimi bitir.
Bitir ki,
Bitsin bu işkence,
Yaşayayım acımı özgürce…

ertan kalay - k.k.t.c.