Ne gereği vardı aklıma çat kapı gelmelerinin
Yüzümü ş/aşkına çevirmelerinin
Serzenişlere hakim kusurlu dilim
Çoktan olmuş k/ayıp sözlere gebe
Son demde f/asılı kaldı bakışlarının ince ezgisi
Yüreğimde suskun n/akışlarının derin telvesi
Bir tutam aşk kalmıştı oysa kavanozunda
Yet(e)medi ‘gonca gül’ (!) tadın almaya


Z/amansız oldu tez s/olup gidişin
Dün gibi aklımda ‘gonca ‘ öpüşlerin
Sensiz yarım kaldı düş sokağım
Karanlığın soğuk b/eşiğinde
Çaresiz isyankar ettiğin dilim
Nerdeyse küfrün tam eşiğinde
Tam zamanında (!) çöktü omuzlarıma
Edepsiz hayatın dilsiz argosu


Gece mavisinin ritimsiz raksında
Titretir bu şehri,gamzeli gülüşlerinin melodisi
Mahrem sözlerinin bestesiz çınlaması eğer duyulursa
Gözaltına alınır şarkımız aklımın hücre odalarında
Adını andı diye,tutuklu sevk edildi dilim nakaratlarına
Müebbet cezalı yüreğim dikenli aşkımıza
Yumsam gözümü layemut İstanbul’a
Silueti çalınır mı yedi tepede haykırışlarımın!


Başımda dolanıyor yine ayrılığın kor bulutları
Canımı yakar tenime işleyen asit yağmurları
İçimde g/izlediğim yaşlarımın kaçıncı zerresisin
Kurumuş göz pınarlarımda ç/ölümün kanlı dikenisin
Çal yine yüreğime koyu bir sızı
Tomurcuk s/açan hayalimin gonca hırsızı
Ben yine sineme ç/ekerdim ya bu tarifsiz acıyı
Sonunda gül bahçem sensiz s/olmasaydı, ‘gonca kızı’!


Meğer yalanın metresi olmuş hayat kahpesi
Ölüm tattırdı bana,solmuş g/onca hissi
Uykuları kaçıyor senden ayrı yatan gecelerimin
Kabuslarım,gonca günlerimde sürer olmuş sefahat
Beni sensizliğe b/ayıltan yalancı şahidim olmuş ‘hayat’
‘Ölümse’ senden geçen tek gerçeğim!
Kaderimi alt ederse bir gün yüreğim
Bu aşkı gönülden s/ayıklar,yine (sana) gelirim!


CANER SOYDAN