Uzak dur,vuslat için bende derman kalmadı
Uzak dur,bozulmasın ayrılığın hoş tadı
Yüreğim yıllar yılı kanadı "SEN" diyerek
Ben bile sen olmuşken kavuşmak neme gerek
Dünyamı sen kararttın,bırak hep siyah kalsın
Gözlerinden geriye müntehir bir ah kalsın
Sen benim bahçemdeki en müstesna gülümdün
Hayattın varlığınla...Yokluğunla ölümdün
Şimdi tüm çiçeklerim solsa bile uzak dur
Uzaklığın ecelim olsa bile uzak dur


Herşey senle başladı...Işıktın aydınlıktın
En karanlık günümde birden karşıma çıktın
Sesini sesim saydım;nefesini nefesim
Sen güvercin kalbime eskimeyen kafesim
Bakışınla büyüdüm çoğaldım gülüşünle
Ben seni gerçeğinle,hayalinle,düşünle
Velhasıl gerekçesiz,neticesiz yar bildim
Adınsız her cümleyi dudağıma ar bildim
Dudaklarım kelamsız kalsa bile uzak dur
Uzaklığın ecelim olsa bile uzak dur


Sen tükettin herşeyi;insafsızca tükettin
Noktalansın aşk dedin.Sonra da çektin gittin
Endamından geriye koyu bir deprem kaldı
Şiirimde yılgınlık,gözlerimde nem kaldı
Gayrı ben içimdeki bu uslanmaz sevdayla
Ve biraz ’Mona Rosa’...Ve biraz ’Rüveyda’yla
Bağrıma sen yerine kitapları basarım
Susarsan konuşurum...Konuşursan susarım
Şehirlere çığlığım dolsa bile uzak dur
Uzaklığın ecelim olsa bile uzak dur


Ey bütün aynalarda başka türlü gördüğüm
Ey çepçevre tereddüt...Ey çözülmez kördüğüm
Sevince gidiyorsun;gidince seviyorsun
Seni Allah yarattı;hesabını O sorsun
Bu aşkın saatini ayrılığa kur gülüm
Sana göre değilim benden uzak dur gülüm
Kader seni bana yar kılsa bile uzak dur
Uzaklığın ecelim olsa bile uzak dur
Bu kahır ülkesinde ne pişmanlık ne gurur
Beklemek,hep beklemek...Belki de sevmek budur


kırık kayık